نتایج پیوند اتولوگ لیمبوس بعد از برداشتن ناخنک

هدف: گزارش نتایج پیوند اتولوگ لیمبوس به محل نقص ناشی از برداشتن ناخنک اولیه و عودکننده. روش پژوهش: در مطالعه این مجموعه موارد، 203 چشم از 203 بیمار تحت بی‌حسی پری‌بولبار به وسیله لیدوکایین 2 درصد، تحت جراحی برداشتن ناخنک قرار گرفتند. سپس از لیمبوس فوقانی همان چشم یا چشم مقابل، به اندازه مورد نیاز بافت لیمبوس با ضخامت 30 درصد لیمبوس نرمال و به پهنای 1 میلی‌متر در قدام لیمبوس تا 2 میلی‌متر در خلف لیمبوس، به وسیله چاقوی هلالی تهیه شد و به محل ناخنک برداشته‌شده منتقل گردید و توسط دو بخیه با نایلون 0-10 دوخته شد. همه جراحی‌ها توسط یک نفر (م.ق) و به روش مشابه انجام شدند. قطره کلرامفنیکل تا 2 هفته و قطره بتامتازون تا 4 هفته بعد از عمل داده شد. بیماران حداقل یک سال پی‌گیری شدند و از نظر شفافیت قرینه و عود ناخنک مورد معاینه قرار گرفتند. یافته‌ها: بیماران شامل 128 مرد (63 درصد) و 75 زن (37 درصد) با میانگین سنی 6/45 سال (65-19 سال) بودند. ناخنک در 6/61 درصد موارد اولیه و در 4/38 درصد موارد ثانـویه بود. اندازه ناخنک به طور متوسط 7/2 میلی‌متر (6/3-6/1 میلی‌متر) بود. به جز تشکیل بافت فیبروز که در برخی موارد در محل دهنده رخ داده ولی پیش‌رفت نکرده بود؛ عارضه قابل توجهی در بیماران دیده نشد. عود در 9 چشم (5/4 درصد) دیده شد. سابقه جراحی ناخنک، جنس، سن و آب‌مروارید بعد از عمل، نقشی در عود نداشتند. اندازه اولیه ناخنک بیش‌تر از 2/3 میلی‌متر با نسبت شانس 28، بروز عود را افزایش می‌داد. نتیجه‌گیری: برداشتن جراحی ناخنک و پیوند بافت لیمبوس، یک روش جراحی بی‌خطر و موثر در درمان ناخنک اولیه و ثانویه است. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 13، شماره 3: 320-316.